روانشناسی سلامت

اگرچه روان پریشی اغلب در اوایل زندگی ظاهر می شود، اما می تواند برای اولین بار در بیماران مسن تر ظاهر شود. این موارد چالش های خاصی را ایجاد می کند. میزان عوارض و مرگ و میر برای روان پریشی در اواخر زندگی در مقایسه با میزان مرگ و میر روانپریشی در افراد جوان به طور قابل توجهی بیشتر است. ¹ علاوه بر این، هنگامی که داروهای ضد روان پریشی برای افراد مسن تجویز می شود، بروز بیشتر عوارض جانبی مشاهده می شود. ² اما هنگامی که پزشکان ریشه مشکل را تعیین می کنند، مجموعه ای از گزینه های درمانی بالقوه موثر را در اختیار خواهند داشت.

اختلالات اولیه و ثانویه

در شناسایی اختلالات روان پریشی در اواخر زندگی، باید بین اختلالات روان پریشی اولیه و اختلالات روان پریشی ثانویه تمایز قائل شد. ³ اصطلاح اختلالات روان پریشی اولیه شرایطی را توصیف می کند که در آن علائم روان پریشی تظاهرات بالینی اصلی بیماری است. اختلالات روان پریشی اولیه شامل بیماری هایی در امتداد طیف اسکیزوفرنی، اختلال افسردگی اساسی (MDD) و اختلال دوقطبی با ویژگی های روان پریشی است.

اصطلاح اختلالات روان پریشی ثانویه به بیماری هایی اطلاق می شود که در آنها روان پریشی علامت ثانویه یا همراه است، نه ویژگی بالینی اصلی این اختلال. نمونه هایی از اختلالات روان پریشی ثانویه از جمله هذیان، اختلالات عصبی شناختی، روان پریشی ناشی از سوء مصرف مواد مخدر یا داروهای تجویز شده، یا روان پریشی ناشی از اختلالات پزشکی یا عصبی . ⁴ شواهد موجود نشان می دهد که در میان افراد مسن، تقریباً 60 درصد موارد اختلالات ثانویه هستند. ^4،5